Zwitserland wordt dagelijks met een poetsdoek schoongemaakt, tot in de ruigste bergen aan toe. Zelfs steden als Zürich en Luzern zijn blinkendschoon, en oh ja, alle mensen hebben er gespierde kuiten.
BLOG
Ik reis graag, en dat doe ik vaak door op huizen met dieren te passen. Of op een pension. Ik reis met mijn man, soms met mijn tweelingzus.
de berg
In het Bisisthal, Zwitserland, vind je tussen de blauwe gentianen ene Gertrud. Boerin. Aardig.
valencia
Ik ben niet zo van de steden. Dus toen we door de lege, plattelandse schoonheid naar Valencia reden, en ons daar in de stadse autostroom stortten, snapte ik zelf niet meer zo goed waarom ook alweer. Maar. Valencia bleek een verrassing. Visserswijk We logeren in de oude visserswijk El Cabanyal. Hoewel dicht bij zee, was […]
twee vrouwen
Ik wandel het dorp Nijar (Spanje) uit, ik loopt langs de enorme cactus, de aftandse zwartplastic paardenstal, naar de berg. Ik passeer een schuur waar een jonge vrouw die tegen een klein oud dametje staat te schreeuwen. Het dametje draagt een schort over haar jurk en gouden oorringetjes. Via een smal pad loop ik de […]
ontsnappen aan de winterdepressie
Tijdens de rondleiding door het huis begint mijn man rare geluiden te maken. Een hele wintermaand lang gaan we in hier in Zuid-Spanje op dit huis passen. Ik heb me enorm verheugd, ik ga mijn jaarlijkse winterdip hier ‘es in alle zonnigheid omzeilen! De Engelse eigenaresse vertelt ons dat haar twee honden, een stoer ras, […]
Huisoppas in de Spaanse woestijn
Speurend en vloekend loop ik over dorre heuvels, roep ik de vier namen. Waar zijn ze nou ineens? Ik had deze oppasklus in dit Spanje bijna afgezegd. De Engelse eigenaresse leek me nogal precies, en vier honden aan de riem uitlaten betekent husselen en riemverknoping. Maar we lieten ons verleiden, mijn man en ik. Nou […]
verdwalen is niet grappig
In het Spaanse woestijngebied Cabo de Gata gaan mijn zus en ik halverwege de middag nog even een rondje lopen. Het is winter, de zon staat al laag. Een pad door heuvels als deinende kamelenbulten, allemaal eender. Ter oriëntatie constateren we in de verte een huis, ergens anders drie palmbomen. Rond een uur of vijf […]
op de filmset in spanje
Ik sta op een verlaten station, in het midden van nergens, op een grote vlakte in Zuid-Spanje. Het spoor wordt nog gebruikt, maar het station is vervallen, binnen ligt een dikke laag vogelpoep. Het is er heel stil. Maar precies wanneer de zon op z’n hoogst staat, hoor je een mondharmonica. Hier heeft lang geleden, […]